اندر امیدوارى

این مسئله حقیقتاً ناراحت کنندس که من همیشه نفر سوم در تمام گروه‌های دوستی بوده‌ام و خب اونی بودم که به راحتی کنار گذاشته شده...

دیگه حتی توییتر هم برام جالب نیست... 

از این به بعد غرهای یه خطیم رو هم همینجا میگم...!

یه قانون جدید برای زندگیم کشف کردم که هفته هاست می خوام ازش بگم اما هر تلاشی در جهتش به شکست منتهی میشه...

من یه پلیور آبی نفتی دارم که خیلی راحت و نرم و خواستنیه... یه جاهاییش سوراخه چون مدلشه و پوشیدنش چنان آرامشی بهم میده که انگار عزیزی بغلم کرده باشه...

یکی بهم عشق در سال وبا رو کادو بده... کتاب به انگلیسی در قفسه‌ای در کتابفروشی نسبتاً محبوبم مخفی شده...!

یه سرمای مطلوب دم غروبی که مورمورت میشه ولی در برابرشم مقاومتی نداری...

یکی اومد بهم سلام کرد... با صد حالت بهم نشونی داد که بفهمم با هم نقطه مشترک داریم و احتمالاً همو میشناسیم... جالب بود. 

یکی دیگه لم داده رو صندلی وسط راه مردم یه جوریم نشسته انگار... حالا، وق وق داره منو نگا... داره با چشاش میخوره منو درواقع...

چه وضعیه...؟!

شما لعنتی ها باعث فسردگی ملتین... اینو الان که بعد از یه هفته فقط سیاه پوشیدن یه روسری قرمز سرم کردم فهمیدم...

لعنت خدا بهتون. به اون خان‌باجی که دم در میشینه امر به معروف، نهی از منکر میکنه...

لعنت به انسان‌ها با تفکرات پوچشون

اصلاً مهم نیست چقدر حالم خوب نیست و چقدر خستم و چقدر ناتوان در مقابل تمام کارهایی که دارم... مهم اینه که من امروز در دانشگاه ملی بهترین خلوت ممکن رو تجربه کردم و وصف ناپذیرترین باران عمرم رو البته...

قدردانشم حقیقتاً

دلم واست تنگه بیا...

البته که من این جا رو با توییتر اشتباه نگرفتم... اینجا فقط دنج تره واسه حرف زدن...!

من باید جایی یاد بگیرم در مقابل خودم بایستم... 

و چقدر سخت است برایم چنین کاری... چقدر جان کاه...

خسته ام ولی خسته خوب... مثِ مانیکا وقتی کلی خونه رو تمیز کرد که همچنان هُوْست بمونه...

چند ساعت دیگه به جایی میرسم که یا خیلی شدید خوشحالم یا بسیار بسیار غمگین...

یه نفر رو لازم دارم انگشتاشو بهم تاب بده برام!